Mei 1944
Tbc was het niet, maar bloedarmoede
Mijn liefste,
Alles hier in orde. Morgen weer een Amerikaansch pakket en zoo draaien we maar door. Vier jaar geleden op deze datum zat ik niet zoo rustig. Wel jammer dat hier binnenkort de 300 oudsten naar een ander kamp gaan. Liefs van je Henk.
Amsterdam, 10 Mei '44
Mijn liefste!
Ik heb belangrijk nieuws voor je, Henk. Ik ben n.l. bezig om jou met verlof thuis te krijgen voor de slechte gezondheidstoestand van je vader. Ik heb een request ingediend met een gelegaliseerd doktersattest. Burgemeester Voûte heeft persoonlijk geschreven naar de Wehrmachtsbefehlhaber in der Niederlanden, Abt. I-H, Utrechtschestraatweg 61 A Arnhem. Het afschrift heb ik thuis gestuurd gekregen. Op het stadhuis waren ze erg ter wille en hoopte dat ik slaagde. Ik heb gehoord dat een luitenant uit Zwolle met verlof was wegens ziekte zijner Moeder. Hij behoefte niet meer terug. Is dat jou bekend? Ik heb naar Zwolle geschreven om inlichtingen. Het antwoord luidde dat ik het natuurlijk proberen kon, maar die luitenant was uitdrukkelijk verzekerd dat zijn verlof 'ausnahmsweise' was toegestaan. Ik zal er mijn uiterste best voor doen, maar Henk reken er in geen geval op. Anders is de teleurstelling zo groot. Blijf optimistisch, aan alles komt een eind. Liefs en innige kussen van je altijd liefhebbende Vrouw! Daaag.
'Zeg, hoe slaapt het eigenlijk in een kamer waar je niet met 100 anderen ligt? Ik ben er al aardig aan gewend,
maar het is toch wel vervelend dat je nooit eens vijf minuten alleen bent.', was een hartekreet van Henk de Pater
op 13 mei 1944. Tekening uit 1945.
Beeldbank Defensie) >
Neubrandenburg, 13 Mei '44
Liefste,
Steeds zijn mijn gedachten bij jou. Het tweede voorjaar alweer dat ik zonder jou zie worden. Het is hier momenteel erg mooi, alles wordt groen en het is schitterend weer. Ik ben de hele dag buiten, doe veel aan sporten en heb zelfs gezwommen in een soort vijver die in ons kamp is. Momenteel kan dat nog, maar ik denk wel dat het over een tijdje te vuil wordt. Weet je wel Puck dat we elkaar nu bijna drie jaar kennen? Zou je nog terug willen? Dat kan lekker niet meer. Zeg, hoe slaapt het eigenlijk in een kamer waar je niet met 100 anderen ligt? Ik ben er al aardig aan gewend, maar het is toch wel vervelend dat je nooit eens vijf minuten alleen bent. De stemming is anders prima, hoor. Vooral ook met dat mooie weer. Je kent me vast niet meer terug, zoo bruin ben ik. Je liefhebbende Henk.
Amsterdam, 19 Mei '44
Mijn liefste,
Het verzoek voor je verlof is afgewezen, maar ik laat het er nog niet bij zitten en ga er volgende week persoonlijk naar toe, hoor! Maar
het zal wel slecht gaan, ook al in verband met de komende invasie. Nu, mijn Henkie, blijf nog eventjes sterk, je innig liefh. Vrouw.
Amsterdam, 20 Mei '44
Mijn liefste Man,
Weet je nog wel, dat ik veel over pijn in mijn rug klaagde toen we nog verloofd waren. Nu heb ik het weer zo erg en al een hele poos. Het hoesten is over, maar de pijn nog niet. Daar ik die militaire arts erg onverschillig vond en hij mij nooit onderzocht, ben ik naar een particuliere arts geweest. Hij onderzocht mij heel goed en heeft bloed afgenomen. 's Avonds moest ik hem dan maar opbellen, dan zou ik de uitslag krijgen. Ik was zo ontzettend bang, moest aldoor maar aan onze toekomst denken, kinderen, enz. Tot mijn grote blijdschap zei de dokter dat ik me niet ongerust hoefde te maken. Tbc was het niet, maar bloedarmoede. Ik heb 20 procent te kort aan rode bloedlichaampjes, vandaar die rugpijn. Ik heb nu staalpillen en moet over 14 dagen terugkomen voor bloedonderzoek. Schat, houd je flink. Je bent spoedig bij me! Je liefhebbende Vrouw.
Neubrandenburg, 21 Mei '44
Lieve Vader en Moeder,
De broek heb ik ontvangen, prachtig! Ik ben er weer een hele heer mee. Hier gebeurt niet veel, we verlangen allemaal erg naar huis. Puck haar brief waarin ze schreef van dat verzoek heb ik ontvangen. Ik heb toch maar een dapper doortastend vrouwtje. Houdt U goed, tot de volgende brief. Uw innig liefh. zoon Henk.
Neubrandenburg, 23 Mei ‘44
Mijn liefste,
Ik heb je brief ontvangen waarin je schreef van dat verzoek. Nu, ik hoop dat het niet meer nodig is en dat ik gauw weer bij je ben in een gelukkig Holland. De 'oude van dagen', zoals we hier de 300 oudsten noemen, die binnenkort zullen verhuizen, zijn nog steeds niet weg. Maar ze zullen nu wel gauw gaan en wel in de buurt van Salzburg. Je merkt wel dat je als krijgsgevangene je heusch niet bezorgd hoeft te maken waar je je vacantie door zult brengen. Mijn lieve schat, ik heb je zoveel in je oor te fluisteren, maar kan dat jammer genoeg nog niet. Wat zullen we het ons prettig maken, hè? Denk je nog wel eens aan ons huisje met .... nu, dat moet je maar raden. Ik verlang erg naar je. Je innig liefhebbende man Henk.
Amsterdam, 25 Mei '44
Mijn liefste,
Zojuist de kaart van 10 Mei en de brief van 13 Mei ontvangen. Blij dat je het nog goed maakt. Ik heb me zojuist laten wegen en ben weer aangekomen en weeg nu 131 pond. Vind je dat niet geweldig? Ik eet ontzettend goed en wil heel dik worden. Heel veel liefs en tot spoedig. Je innig liefhebbende Vrouwtje.
Amsterdam, 28 Mei '44
Lieve Henk,
Vader is op het oogenblik in een z.g. ruststadium zegt de Dr. Tot nu toe heeft hij geen toeval gehad. Hij eet goed, maar kan bijna niet meer loopen en ook door de stilstand is hij wel een beetje geestelijk in de war en steeds in hoogere sferen. Van de week was hij een hoog persoon, maar hij herkent je drommels goed en vraagt veel naar je. Henk, ik zal je niet zooveel meer sturen, maar als je ergens om verlegen zit moet je dat wel schrijven. Ik zal je van de week wat geroosterd brood sturen. Met die warmte durf ik ook geen rookvleesch meer te sturen. Ik maak het goed en zorg goed voor Coby, zooveel er in mijn vermogen ligt. Nu lieve jongen heel veel liefs van je liefh. Ouders.
Amsterdam, 29 Mei '44
Mijn liefste Man,
Vrijdag ben ik naar Friesland vertrokken, doch toen ik daar een dag was, kreeg ik een telegram van m'n Vader dat mijn lieve Moeder stervende was, overkomst gewenst. Maar ik kon toen niet meer weg komen uit Fr'land. 's Morgens vroeg met de eerste trein ben ik direct doorgereisd naar Vught en kwam pas om twee uur aan. Zo'n lange reis was dat. M'n Vader zat al te wachten op me, want Moeder is Zaterdags om half twaalf' s morgens overleden. Ik was wel erg verdrietig, maar Henk het is eigenlijk maar gelukkig voor haar, want nu is ze uit haar lijden. Zo had ze toch niets meer aan haar leven. Gelukkig ben ik op 10 Mei nog op bezoek geweest. Ze was toen al zo zwak en mager, ze had geen kracht meer om alleen op haar benen te staan en ze praatte zo zachtjes, meer fluisteren. Gisteren heb ik nog een poosje haar gezien. Ik deinsde eerst terug, maar de zuster nam me bij de hand, ze lag er erg rustig bij, maar zo in en in mager en oud. Dinsdag wordt Moeder hier naar Amsterdam vervoerd en Woensdag op de Oosterbegraafplaats in eigen graf begraven. Ik zal nog moeite doen om Freek thuis te krijgen. Janny, mijn zusje is in betrekking bij boeren en zal wel niet kunnen komen, begrijp je. [Coby heeft het hier over haar ondergedoken broer Jan, r.h.]
Mijn lieveling, mijn levensdoel is nu niets anders dan een gelukkig huwelijk met jou, want jij betekent alles voor mij. Dagelijks ben je in mijn gedachten. Dus houd je flink, ik doe het ook. Kussen van je altijd liefhebbende Vrouw.
